Zespół Aspergera a związek – jak zbudować trwałą relację?

Asperger to niechciany „bonus” w związku. Ten trzeci, który zaburza codzienne funkcjonowanie i zawsze jest o krok przed parą. Związek z osobą ze zdiagnozowanym lub niezdiagnozowanym zespołem Aspergera to bardzo trudna relacja, która niestety nierzadko kończy się rozstaniem. Dlaczego tak jest? Z czego wynikają te trudności i czy istnieją sprawdzone sposoby na zbudowanie trwalej relacji z partnerem z zespołem Aspergera?

Mózg i serce

Czy osoba z zespołem Aspergera umie kochać?

Funkcjonujące osoby z autyzmem, łagodniejsza forma autyzmu, ASPI, zaburzeniem ze spektrum autyzmu, Aspergerem, a może po prostu człowiek, który emocje i dowody miłości przekazuje w odmienny sposób? Może to osoba, która „kocham” mówi po swojemu, a uczucia odbiera zawsze zero-jedynkowo? Niezwykle krzywdzące i błędne jest społeczne przeświadczenie o tym, że człowiek z zespołem Aspergera nie umie kochać, uszczęśliwiać innych i nie potrafi żyć w związku. Jednym słowem – nic nie czuje! Jak jest naprawdę?

Emocje są częścią życia osoby z zespołem Aspergera, choć faktem jest, że ich rozpoznanie i uzewnętrznianie są mocno zaburzone. Pełnosprawny partner lub partnerka nie nauczą się na pamięć reakcji drugiej strony, bo po prostu w przypadku takich relacji kod miłości nie zadziała. Potrzeba dużo dobrej woli, cierpliwości, zrozumienia, empatii i wrażliwości, wsparcia (także specjalistycznego) i przede wszystkim miłości. Oczywiście, jak pokazują doświadczenia innych osób, w praktyce to nie zawsze wystarczy... 

Przeczytaj również: Zespół Aspergera u dorosłych – objawy i leczenie

Czy dorosłe osoby z zespołem Aspergera powinny decydować się na związki?

Serce w żarówce
Związek z osobą w spektrum autyzmu bywa trudny i skomplikowany, jednak nie jest niemożliwy

Zacznijmy od tego, że trudności z wyrażaniem emocji, otwartością i okazywaniem czułości dotykają wiele osób w dorosłym życiu. Nie wszystkie problemy o podłożu emocjonalnym są wynikiem zaburzenia u jednej ze stron. Niektóre zachowania są następstwem traum, przykrych doświadczeń lub braku odpowiednich wzorców w okresie dzieciństwa.

Inne trudności wynikają z typu osobowości, usposobienia, a nawet charakteru. Ale są też i oni – ASPI. Bardzo często to osoby, które w wyniku błędnej interpretacji objawów w dzieciństwie nie doczekały się trafnej diagnozy zespołu Aspergera. Czy zatem każda z wymienionych wyżej osób powinna zrezygnować z bliskich i intymnych relacji?

Na świecie nie istnieje związek miłosny, w którym wszystko, ale to wszystko jest idealne. W cywilizowanym kraju nie da się przecież zmusić dwoje ludzi do miłości i dzielenia czterech ścian. To decyzja każdej ze stron, bo choć związek z osobą z zespołem Aspergera jest bardzo trudny praktycznie, technicznie i teoretycznie, to nie jest on oczywiście niemożliwy. Jak zatem zbudować trwałą relację z osobą z zespołem Aspergera? Osoby, które świadomie i z dużym zasobem specjalistycznej wiedzy decydują się na związek z ASPI, bez wątpienia są bardziej przygotowane psychicznie na tę jakże specyficzną i powiedzmy to wprost – skomplikowaną relację. Nic więc dziwnego, że wiele doświadczonych kobiet (zespół Aspergera diagnozowany jest cztery razy częściej u płci męskiej) na forach wsparcia publikuje komentarze typu:

„Edukowanie młodych kobiet w zakresie niebezpieczeństw i konsekwencji, jakie niesie za sobą związek z partnerem z zespołem Aspergera to podstawa. Priorytetem jest uświadamiać i uczyć, jak rozpoznać objawy zaburzeń ze spektrum autyzmu u innych osób. Tylko w taki sposób kobieta może świadomie podjąć decyzję o zaprzestaniu pogłębiania relacji lub wprost przeciwnie kontynuować ją z osobą z zaburzeniem” – źródło: Forum Kafeteria.

Jak wygląda życie z osobą ze spektrum autyzmu? 

Związek to partnerstwo. Codzienne czytanie między wierszami, czułe gesty, rozumienie wysyłanych kodów i umiejętna interpretacja „mowy ciała” ukochanej osoby. To nie jest łatwa sztuka, bo życia we dwoje uczymy się latami i jak wiemy, nie zawsze się to udaje. Jednak początki zawsze są cudowne. Rozpoczynając nową znajomość, nikt nie skupia się przecież na problemach, jakie przyniesie przyszłe, wspólne życie (szczególnie jeśli nie wiemy o zaburzeniu sympatii). Nikt też nie myśli o związku, jak o ciężarze, wyrzeczeniach i emocjonalnym bólu.

Miłość to nie są łzy, gorzkie doświadczenia i nieustająca niepewność. Początek to motyle w brzuchu, dużo nadziei na szczęśliwe życie u boku ukochanej osoby i wiara w to, że właśnie znalazło się drugą połówkę. Jednak czas szybko weryfikuje marzenia, plany i oczekiwania. Z dnia na dzień wiele spraw okazuje się zbyt trudnych i nie do przeskoczenia.

Zobacz: Zespół Aspergera a autyzm – jakie są różnice?

To nie będzie cukierkowa miłość polana dużą ilością lukru. Nie będzie też fajerwerków, spontanicznych doświadczeń i eksplozji uczuć. Potwierdzi to większość osób, które są, lub były, w wieloletnim związku z partnerem lub partnerką z zespołem Aspergera. Warto jednak zaznaczyć, że nie istnieje jednolity wzorzec zachowań i upodobań osób z zespołem Aspergera. Oznacza to, że są wśród ASPI osoby, które bardzo dobrze odnajdują się w sferze intymnej i potrafią wchodzić w bliskie relacje. Inne zaś mają tak widoczne problemy komunikacyjne, znikomy poziom emocjonalności i skomplikowany odbiór rzeczywistości, że wspólne życie wydaje się ponad siły i możliwości drugiej strony.

Czy zatem taki związek ma szansę dobrze funkcjonować na dłuższą metę? Czy przetrwa próbę czasu? Na te pytania z pewnością żaden specjalista nie odważy się odpowiedzieć zero-jedynkowo.

Zapoznaj się: Jak zdiagnozować zespół Aspergera u nastolatka?

 

 

 


Bibliografia

G. Jastrzębowska ,,Zaburzenia neurorozwojowe. Zmiany w podejściu teoretycznym i diagnostycznym’’, Logopedia, 2019

A. Brauns ,,Barwne cienie i nietoperze. Życie w autystycznym świecie’’, Media Rodzina, 2009